اصل عملکرد یک بافر در مدارات الکترونیکی به مرورگر ولتاژ یا جریان است که ویژگی‌های خاصی از قبیل مقاومت ورودی بالا و مقاومت خروجی پایین را داراست. در اصل، بافرها برای ایجاد جداسازی بین بخش‌های مختلف یک مدار و ایجاد واکنشی کمتر به تغییرات در مدارهای ورودی و خروجی استفاده می‌شوند.

در زیر اصول عملکرد بافر در مدارات الکترونیکی را بررسی می‌کنیم:

1. مقاومت ورودی بالا (High Input Impedance): یک بافر ویژگی مقاومت ورودی بالایی دارد، به این معنا که جریانی که وارد ورودی می‌شود بسیار کمتر از جریانی است که از آن خارج می‌شود. این ویژگی باعث می‌شود که بافر به عنوان یک منبع جریانی مقاومتی عمل کند و از افت ولتاژ در مدار جلوگیری کند.

2. مقاومت خروجی پایین (Low Output Impedance): خروجی بافر دارای مقاومت خروجی پایین است، به این معنا که بافر قادر به تأمین جریان بالا و ولتاژ ثابت است و به طور موثر به بارهای متصل به خروجی مدار ولتاژ یا جریان ارائه می‌دهد.

3. افزایش گین (Gain): گین بافر تقریباً برابر با یک است، به این معنا که بافر نه تنها جریان را تقویت می‌کند بلکه ولتاژ را هم تقویت می‌کند. این ویژگی معمولاً برای تضمین انتقال دقیق سیگنال بین بخش‌های مختلف مدار استفاده می‌شود.

4. جداسازی (Isolation): بافرها به عنوان واسطه‌هایی بین بخش‌های مختلف یک مدار عمل می‌کنند و از انتقال اثرات نویز، اختلالات الکترومغناطیسی و تغییرات غیرخطی از یک بخش به بخش دیگر جلوگیری می‌کنند.

به طور کلی، عملکرد بافر در مدارات الکترونیکی به حفظ انتقال دقیق سیگنال بین بخش‌های مختلف مدار و جلوگیری از تحریک مدارات و بارگذاری بیش از حد سیگنال‌ها از قسمتی از مدار به قسمت دیگر متمرکز است.