ترمیستور یک قطعه جذاب در دنیای الکترونیک است. بیایید اسرار آن را بررسی کنیم:
ترمیستور یک مقاومت حساس به دما است. خود عبارت ترمیستور ترکیب کلمات “حرارتی” و “مقاومت” است. برخلاف مقاومت‌های استاندارد، مقاومت یک ترمیستور با دما به طور قابل توجهی تغییر می‌کند.
چگونگی عملکرد
ترمیستورهای NTC (ضریب دمایی منفی): این‌ها در دماهای بالاتر مقاومت کمتری دارند. این تغییر ناشی از افزایش الکترون‌های هدایتی ناشی از هیجان حرارتی از باند والانس است. ترمیستورهای NTC معمولاً به عنوان سنسورهای دما و در محدودکننده جریان ورودی استفاده می‌شوند.
ترمیستورهای PTC (ضریب دمایی مثبت): مقاومت آنها با افزایش دما افزایش می‌یابد. این تغییر ناشی از افزایش هیجان ترکیب شبکه حرارتی است، به خصوص در مورد آلیاژها و نقص‌ها. ترمیستورهای PTC به عنوان محافظت‌کننده خودکار از جریان بیش‌ازحد و عناصر گرمایی خودتنظیم عمل می‌کنند.
ترکیبات و دقت ترمیستور
ترمیستورها عموماً از آکسیدهای فلزی پودری ساخته شده‌اند. در دو دهه گذشته، پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای به ترمیستورهای NTC کمک کرده‌اند تا دقت قابل توجهی را در دماهای گسترده‌ای (مانند ±0.1°C یا ±0.2°C از 0°C تا 70°C) بدست آورند. آنها به انواع مختلفی مانند نسخه‌های کلاسیکی با استیک‌های محوری شیشه‌ای، روغنی و سطحی دسترسی دارند.
محدوده دمایی عملی معمول برای یک ترمیستور *−55°C تا +150°C است، هرچند برخی از ترمیستورهای شیشه‌ای می‌توانند تا *+300°C نیز مقاومت کنند.
مقایسه با RTDها (آشکارکننده‌های دمایی مقاومتی):
در حالی که هر دو ترمیستورها و RTDها دما را اندازه‌گیری می‌کنند، اما در ترکیب مواد متفاوت هستند. ترمیستورها از سرامیک‌ها یا پلیمرها استفاده می‌کنند، در حالی که RTDها از فلزات خالص بهره می‌برند.
RTDها دامنه دمای بزرگتری را پوشش می‌دهند، اما ترمیستورها به دلیل حساسیت بیشترشان دقت بیشتری در محدوده دمایی محدود (معمولاً −90°C تا 130°C) ارائه می‌دهند.
به طور کلی ترمیستورها نقش اساسی در اندازه‌گیری دما، محافظت از مدار و سیستم‌های کنترلی دارند. توانایی آنها برای پاسخ سریع به تغییرات دما باعث شده تا در برنامه‌های مختلف الکترونیکی لازم‌الاجرا باشند.
